" Όνειρο δίχως επιστροφή "

Όπως το χώμα αγκαλιάζει το όνειρο του σπόρου ...

Όπως ο βράχος λοξεύεται απ΄των θαλασσών το επίμονο , τ΄ορμητικό το κύμα ...

Όπως η θεότητα του φεγγαριού αιώνες κουβαλά όρκους ερωτευμένων και νέων ασυγκράτητων , μετρήσεις , ατρονόμων ...

Όπως μια γέννηση αθώου βρέφους ,
στο πρώτο κλάμα του το περιβάλλον διαταρράσει ,
η ιαχή της ύπαρξης του διθύραμβος , της Φύσης ευλογία ,
εγκαταλείποντας της μάνας του τη θέρμη και τη ζεστασιά , τη σιγουριά του κόλπου ,
το Θάνατο ξορκίζει ...

Πορεύονται οι άνθρωποι με μάρτυρες πληγές τους

σε κάποια κοιμητήρια βαθιά ησυχασμένοι

γαληνεμένοι αμέριστα στον ύπνο τον ατάραχο

τριγύρω , δίπλα και μπροστά απ΄του Θεού το φωτεινό , τον έναστρο το θρόνο