" Ενός Λεπτού Βρόχινης Σιγής "

Άμμος σε κλεψύδρα
μετρημένη

ξοδεύτηκε η σκοτεινή νύχτα
ερειπωμένη

από

έρωτες γυμνούς
δίχως ιδρωμένα παρακάλια

σφιχταγκαλιασμένα απαλά κορμιά
δίχως θέρμη , ένταση κι ανυπομονησία

χνώτα και γλώσσες ασυγκράτητες
απουσία αποπλάνησης ερωτικής

Άμμος σε κλεψύδρα
μετρημένη

ξεκίνησε λυτρωτική βροχή
υγρή και λυπημένη

Μιά εικόνα , χίλιες λέξεις ...

Τόσες λέξεις , πόσες σκέψεις ...
Τόσες σκέψεις , πόσες πράξεις ;;;

Πλάνης αυτοϊκανοποίηση 
- κοιτώντας τη βροχή -
με κατέβαλε
με κυρίεψε
οικτρά
να ερωτοτροπήσω

μήπως ποτίσω
τους διψασμένους , ξεραμένους ιβίσκους

της ψυχής

της επιθυμίας

της απουσίας σου

" Πόσο Αξίζει ένα Πορτραίτο ;;; "

Μα να ...
Ακόμα μέσα μου
τα χρώματα αγναντεύω

στο βάθος του ορίζοντα

στα πέταλα των λουλουδιών

στο σπάνιο ηλιοβασίλεμα

στο κέντρο του ηλίου

Κατάχαμα ...
Εμπρός στην άδεια και λευκή παλέτα
της ψυχής μου

Μα να ...
Ακόμα μέσα μου
δεν υπακούει το χέρι , στο πινέλο

Μήτε τα παρακάλια , οι ικεσίες
στην επιθυμία

για κάποιο κίτρινο 

για κόκκινο κόκκινο

για κάποιο μπλε

για λίγη Τέχνη

για λίγη ενστικτώδης Δημιουργία

για λίγη υπόσταση αξίας ηθικής

για ένα κομμάτι έπαρσης στους κύκλους των ζωγράφων

στολισμένα αρχοντικά και πλουμιστά
με χαμόγελο αναγνώρισης
πηγαίας ανακούφισης

για
τη πιστή απεικόνιση
αληθινής , αφηρημένης Φύσης

την ακριβή αναπαράσταση
χρωματοφόρας Χίμαιρας

επάνω στο καμβά μου

" Μεγαλείου Αναγνώριση "

Άγιοι Πατέρες ...

Ευλογημένες Ανώτερες πνευματικές δυνάμεις ιερές ...

Άραγε θα μπορούσαμε να παίρνουμε πρωτοβουλίες

χωρίς προχωρημένες αποφάσεις ;;;

Ματαίωση προσδοκιών , Αποθάρρυνση , Πικρία

Ανακοπή ενθουσιασμού και πτώση ξεπεσμού

Απομάκρυνση ιδανικών και στόχων

Εξευτελισμός μοναχικός

Πείνα , Δίψα , Κατήφεια

κι αναστεναγμοί λυγμών αποκαρδιωτικών

πόνου , μίσους και αποχωρισμών Θανάτου

Εμπιστοσύνης έλλειψη πραγματικής αγάπης

Ανοησία , Τρέλλα , Θυμός

και κλονισμός μισάνθρωπων πολέμων

προσωπικός , κοινωνικός , παγκόσμιος κλονισμός

Μοναξιά και Πλήξη

Απόγνωση Οδύνης

Ταπείνωση μαρτυρικού Σκότους οργισμένου

Έρεβος Πλάνης κι Αμαρτίας

Θεέ μου , Πρωτομάστορα ...

Το μεγαλείο των άστρων

του σπαραχτικά γαλάζιου ουρανού σου

αστείρευτα στο άπειρο οδεύει

δίχως αρχή

με δίχως τέλος

με δίχως τελειωμό

" Τόπος Δίχως Ταυ " (***)

 (***)

Το τ είναι άφωνο ουρανικό σύμφωνο.
Προήλθε από το φοινικικό γράμμα taw, που στα φοινικικά σήμαινε «σημάδι».

Έχω απολέσει πλέον

κάθε χαρμόσυνο άγγιγμα ελπίδας

κάθε ανιούσα καμπύλη εκφράσεων του προσώπου

και κάθε μνήμη υστερική παλαιάς δικτατορίας

Στεκούμενος

( Διάδετους κρίκους αλυσίδας

προσβλητικά , δυσνόητα ,

επιμελώς βαλμένους

θρυμματισμένους ,

σκόρπιους αντικρύζω )

μαγεύομαι απ΄τα στοιχειά της Φύσης

γεράνια , δεντρολίβανο , βασιλικό , λυκίσκο

ρίγανη , δύοσμο , θάλασσες , ποτάμια , πικρολίμνες

Πανύψηλα λεύτερα βουνά , όρη και ορμητήρια

Σπηλιές , κοτρώνια , πετρώματα , χαλίκια και αμμούδες

Χαράδρες , κοίτες , γέφυρες ,

γκρεμόχαμνα πηγάδια

Δάση , λαγκάδια , ρεματιές

κουφάλες άγριων δένδρων

χωράφια με καρπώματα χώματος βλογημένα

μπουμπούκια και θαμνάκια

Στενά από κοιλώματα και κόχες περασμάτων

και ένα ολοφώτιστο στο βάθος του ορίζοντα

ουράνιου τόξου πέπλο

Παράδεισος επί της γης σε άπλετη γαλήνη

κι ανάμεσα

κι ολόγυρα

λογιών καθαρόαιμα αρπαχτικά ,

φυτοφάγα , σαρκοβόρα

άλλα που αντιστέκονται

άλλα που ησυχάζουν

σε ένα κύκλο της ζωής αρμονικά φτιαγμένο

Κάτω από ουρανό

βάλσαμο ευχής γαλάζιο

σα μάνα ν΄αγκαλιάζει

υπερπροστατευτικά

τα τέκνα της

για να τα προστατεύει

Τα υγρά μάτια διαθέτουνε πολύ ξηρασία

ακόμη για το μέλλον

Εκ Της Τέφρας Αναγεννώμαι ...

Εκ Της Φύσεως Πλανώμαι Πλάνην Οικτράν ...

Παρουσία

επιβολής

αιμοβόρου

περιπλανώμενου

Ανθρώπου Ιουδαίου

" Μοίρας Μελλούμενης , Ανησυχία Εσχάτων "

Ιεροφάντη ...

Του πεπρωμένου τα μελλούμενα

Τα ορώμενα μυστήρια

στο μύστη σου φανέρωσε ...

<< Όταν το πνεύμα δραπετεύσει

απ΄τα ισόβια δεσμά της φυλακής του σώματος

απ΄τις εγκόσμιες αισθήσεις

Δραπετεύει απ΄τη ψευδαίσθηση

που της πραγματικότητας το μανδύα έχει φορέσει

Η ανώτερη δύναμη που εντός του κατοικεί

εμπρός στο μονοπάτι της Αρετής και της Κακίας στέκεται

και Εσένα περιμένει
ανυπόμονα να τ΄οδηγήσεις

στα πρώτα του απάτητα δυσπρόσιτα χαλίκια

Το ολισθηρό , ανυπέρβατο πέρασμα της Αρετής ...

 Η αναμονή , απονομή χαρισμάτων

Δύναμης απ΄την αδυναμία

Κουράγιου από το φόβο

Σύνεσης και φρόνησης μέσα απ΄την αμαρτία

Μέσα από τη νέα του ζωή

κλήρο Θανάτου

Για

απραξίες κυνικές

ανθρώπινη κατάκριση

πόνο επιβαλλόμενο

δύση αναζητήσεων

Το ομαλό και στάσιμο πέρασμα της Κακίας ...

Η αντοχή θα του προσφέρει

Κίνητρα δίχως επιφυλάξεις

δίχως αναστολές και τυρρανίες

Μέσα απ΄το νέο Θάνατο του

κλήρο Ζωής

Για

μελαγχολική αισιοδοξία

ανθρώπινη κατάκριση

πόνο επιβαλλόμενο

ανατολή φυγής

Της μοίρας τα μελλούμενα

αναπαύονται

στης ελεύθερης βούλησης

τα απαλά λακωνικά στρωσίδια >>

" Αγοραίος Έρως "

Σε κάποιο άσημο μπορντέλο μες στη Δύση

κεί που αναζωπυρώνονται ρέκβιεμ της ηδονής

μια πόρνη γνώρισα που έμελλε να φροντίσει

τα αγκαθοφορεμένα βάγια της λυπημένης μου ζωής

Σε κάποιο άσημο μπορντέλο μες στη πόλη

κεί που συχνάζουνε πότες και περιθωριακοί

μια πόρνη συνάντησα που ξέντυσε με περισσή της τέχνη όλη

το μουχλιασμένο γκρίζο τείχο των τοιχών μου να καλλωπίσει φωτεινό απ΄την αρχή

Σε κάποιου άσημου μπορντέλου , λουσμένοι ίδρωτες , αντανακλάσεως κοσμικό φεγγάρι

κεί στα βρώμικα και άπλυτα σεντόνια διαφόρων μουσκεμένων φλεγόμενων κορμιών

με μια πόρνη έσμιξα που ΄χε της Παναγιάς τ΄όνομα και τη χάρη

σε πληρωμένο ταξίδι ουράνιων ηδονών

Δοξαστικές οι τελετουργικές τις πλάνες εις την ανομίαν

Ένδοξα μέλη σώματος , διάρκειας αμφιλεγόμενης , περίτεχνο θαύμα οργασμών εκρηκτικών

Έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν

αυτοί κριταί έσονται υμών

" Στερεότυπα Αυγής "

Ξημέρωμα μου γιορτινό σα Κυριακής αργία ...
Ω! Φωτεινή μου μέρα ...

Γιατί βιάζεσαι
της χαραυγής τα πέπλα σου να τα αποτινάξεις ;

Να ξεκινήσει η ροή
ίδιας μάταιας μέρας

Το πρωινό να εκκολαφθεί
με ωρολόγια μονότονα
μονότονων ακουσμάτων

Με αγουροξυπνήματα βλασφήμιας και οδύνης

Με εργατική παραγωγή στη φάμπρικα του χρόνου

Εμπρός ...

Εμπρός να αντικρύσουμε

δρόμος μιερούς και σκιερούς

και άνθη λυπημένα

καμπάνες ματαιοδοξίας κι αναστεναγμούς

ασχήμιας παρουσίες

λόγια αποκαρδιωτικά με λύπηση ντυμένα

που σέρνουνε το Θάνατο μες στης Ζωής το νέφος

Άνοιξε το παράθυρο τη μέρα να προφτάσεις
και απόλαυσε την αχαλίνωτη σπιρτάδα της στιγμής

Να μην βιαστείς ...

Μην λυπηθείς ...

Προπαντός το βλέμμα να μην σκύψεις
σαν το σκοτάδι το στερνό
στη πρώτη αχτίδα του φωτός
στο βιό σου δε θα φέρει

Ακούσματα ειρηνικά

Αγγέλων τις αγκάλες

Σώματα άκρως απαλά μέσα τους να φωλιάσεις

Ανθρώπων << Καλημέρα >>

" Ακουστική Πόλης "

Παράτερα απορρίματα ημιμάθειας

Απομονωμένοι θύλακες οργής

σε χώμα ερήμου ξεραμένο

Ήλιος καυτός , πύρινος

Σκόνη νοτισμένη

πάνω από όαση νεκρώσιμης ακολουθίας

Πολύχρωμες προσωπικότητες

Κελάρισμα εξωτικών πουλιών φυλακισμένων

σε απολυμασμένα απεχθή χρυσά κλουβιά και ...

Σιωπή ...

Σιωπές ...

Ρόδινες μελανόμορφες

αγκαλιάζουν στοργικά με ανυπόφορη εγκράτεια ,

χείλη και σώματα εξειδικευμένα στην εμπρόσθια κίνηση ,

αρσενικών και θηλυκών διπόδων κυρτωμένων...

Μοιρολατρικές , βασιλικές

εισερχομένες από το κόσμο των πνευμάτων

στα επίγεια περάσματα τυρρανίας

που ονομάζεται <Ζωή> ...

Πότε

θα κλάψουμε με δάκρυα αληθινά ;

οι γοερές κραυγές μας θα γκρεμίσουνε τα τείχη της Ιεριχούς ;

ασυγκράτητοι ανεμοστρόβιλοι αύρας ερωτικής , κρουστών παλμό θα φέρουν ;

Ως πότε αιματηρά θα καταπνίγουμε

χειμαρρώδεις , αχαλίνωτους ,

φτερωτούς , άκρατους εαυτούς

στα ύδατα αποπνικτικής λιμνάζουσας ντροπής

εν μέσω ηδονής κι ακολασίας ;

Η

αμαρτία ,

διαθέτει

ευτυχώς

μοναδικές

επαναστατικές

εκλάμψεις

να

αψηφάει

των

βάρβαρων

πόλεων

τους

φθόγγους

" Ενατένιση Ορίζοντα "

Προσευχηθείτε ταπεινά
στων παραμελημένων ελπίδων
της ουτοπίας τα μπαλκόνια ...

Με θαρραλέα αντιμετώπιση δεινών
Με ηθική υπόσταση στο απυρόβλητο
Με αυτοπεποίθηση εξαιρετικής ευγένειας , αναγνώρισης θριάμβου ...

Στα σκονισμένα ακροκάγκελα
εναποθέστε τα κόκκαλά σας τα βαριά , τα τετριμμένα
να απολαύσετε
με τις γνωστές και άγνωστες αισθήσεις σας
ανθρώπινες μα και Θεικές
απόσταγμα υδρόμελου
να ρέει
καθάριο , άφθονο . γλυκόπιοτο
από τις απολήξεις των νεφελωμάτων της καρδιάς

Γεμίστε το ποτήρι κι ευχηθείτε ...

Όνειρα ανεκπλήρωτα
τα όνειρα να θέτουν

κραταιά που συμβιβάστηκαν στης θυσίας τη φθορά

σε σύννεφα που σκόνταψαν φοβούμενα
του πρώτου κεραυνού το βρόντο και τη λάμψη
της πρώτης αστραπής τον εκκωφαντικό λυγμό
τη πρώτη εγκατάληψη

Να ξεσκεπάσει η ενατένιση της μέθης
από τα έγκατα της πίστεως το λημέρι

Λουλούδια ειλικρίνειας

Περιθωρίου λέξεις

Εκείνη την αγάπη που φοβάται
μα αλυχτά

" Όνειρο δίχως επιστροφή "

Όπως το χώμα αγκαλιάζει το όνειρο του σπόρου ...

Όπως ο βράχος λοξεύεται απ΄των θαλασσών το επίμονο , τ΄ορμητικό το κύμα ...

Όπως η θεότητα του φεγγαριού αιώνες κουβαλά όρκους ερωτευμένων και νέων ασυγκράτητων , μετρήσεις , ατρονόμων ...

Όπως μια γέννηση αθώου βρέφους ,
στο πρώτο κλάμα του το περιβάλλον διαταρράσει ,
η ιαχή της ύπαρξης του διθύραμβος , της Φύσης ευλογία ,
εγκαταλείποντας της μάνας του τη θέρμη και τη ζεστασιά , τη σιγουριά του κόλπου ,
το Θάνατο ξορκίζει ...

Πορεύονται οι άνθρωποι με μάρτυρες πληγές τους

σε κάποια κοιμητήρια βαθιά ησυχασμένοι

γαληνεμένοι αμέριστα στον ύπνο τον ατάραχο

τριγύρω , δίπλα και μπροστά απ΄του Θεού το φωτεινό , τον έναστρο το θρόνο

" Απουσία Ψεύδους "

Δεν είναι απαισιόδοξοι ,
ονειροπαρμένοι , αιθεροβάμονες
υπέρμαχοι ιλίγγου δυστυχίας
οι Ποιητές ...

Είναι άθλια η πραγματικότητα ...
Είναι άθλια η πραγματικότητα ...
Ακόμα αθλιέστερη ...

Σα κόλαφος σειρήνων λησμονιάς
λήθης απέραντης
μέσα από τις ανυπόταχτες κραυγές
του έρεβου της Κόλασης

Σαν χέρσο και στείρο χωράφι , διψασμένο
για λίγους , ελάχιστους
σπόρους απονομής δίκαιας δικαιοσύνης
ηθικής απονομής
που τη στερήσανε οι κλέφτες κι οι καταπατητές
ανθρώπινης εκμετάλλευσης
οι Δαίμονες του χρόνου

Σαν ήλιος
μεθυστικό φεγγάρι ολόγιομο
γεμάτο από αιώνιους όρκους πίστης κι αφοσίωσης
ερωτευμένων κι εραστών
σβησμένο πλέον , κίβδηλο
από τα καυσαέρια των τροχοφόρων κινούμενων κελιών
τη ρύπανση των σκουπιδιών της κατανάλωσης
τα φλέματα κάθε λογής σύγχρονης αρρώστιας ψυχικής

Δεν είναι απαισιόδοξοι ,
ονειροπαρμένοι , αιθεροβάμονες
υπέρμαχοι ιλίγγου δυστυχίας
οι Ποιητές ...

- Άνθρωποι είναι που μισούν

πόνους που ξημερώνουν


- Προφήτες είναι αισιόδοξοι

με γνώση εμπειρίας διαχρονική , στα χρόνια που έχουνε παρέλθει

" Της Τέχνης ο Αυτόχειρας " ( μέρος 2ον )

Επιθυμείς να γίνεις ποιητής ;;;

Στις παρυφές της αναγνώρισης
με ύφος έκρυθμο
με φρόνημα υψηλό
αλλόκοτου αλτρουισμού
να σκαρφαλώσεις ;;;

Στη κορυφή της θύμησης
το κουρασμένο σου κορμί
να αναπαύσεις ;;;

Στο λιμάνι της αγνώριστης Ιθάκης σου
το μυστικό της ύπαρξης σε τούτο το μονόλογο ζωής κατέχοντας
με εγκώμια υπερηφάνειας
να αγκυροβολήσεις ;;;

Ανάμιξε αισθήματα με αλληλεγγύης πράξεις ...
Ανάδευσε συναισθήματα αληθινής αγάπης με Θάνατο εγωισμού ...

Και...

Σχεδίασε πάνω στο χαρτί ελεύθερα τον πόνο και τη θλίψη
για τις μεγάλες ατυχίες που το δρόμο μας αλλάζουν

" Εξόριστοι από το Κήπο της Εδέμ "

Ανοίξτε διάπλατα τη πόρτα του μυαλού
να δραπετεύσει σύγκορμη
όλη η ελευθερία

Να ξεχυθεί το υποσυνείδητο
ποτάμι ξεχασμένο

Να μάθουμε απ΄τα λάθη μας
κι απ΄τις αμφιβολίες

Να σταματήσουμε το θέατρο της επιβολής
στων σκέψεων τη παράσταση

Να αντισταθούμε σθεναρά
στις γλώσσες των Δαιμόνων

Ξεκλειδώστε τη σκουριασμένη
μέχρι πρώτιστος πόρτα του μυαλού
κι αφήστε τη , ορθάνοιχτη

με δέος να θαυμάσουμε
κρίνους και ανεμώνες
και ένα ολάνθιστο αγάπης περιβόλι

" Προ του Θανάτου , Θάνατος "

Και να που πάλι η ζωή
εμπρός και μόνο προχωρά...

Περιδιαβαίνει ...

Μα ...

Προσπερνά
ανέκφραστη
αδυσώπητη
στιγμές και γεγονότα
είτε αγγίζουν τη χαρά
είτε ενστερνίζονται της θλίψης την οδύνη

Το κυνικό το βλέμμα της
πίσω δε το γυρίζει...

Τόσες θυσίες...
Τόσοι αγώνες...

Αίμα , ιδρώτας κι άμμος
χνάρια στη ζώσα τη στεριά
που ο άνεμος τα σβήνει

Την ιστορία κουβαλά στις γηρασμένες πλάτες...

Για λίγο ήλιο
Διψασμένη

Για λίγη περηφάνεια
Νηστική

Τ΄όνειρο που ΄χει δύσει
Κουρασμένη

Τη λασπωμένη αξιοπρέπεια
Ρακένδυτη και μουλιασμένη
από τον κρύο το χιονιά και από την υγρασία

Καυχιόμαστε ...
Διηγούμαστε ...

Κάποτε έχουμε ζήσει !

Τις σκιές μας περιφέρουμε
στο μάτι του κυκλώνα
στις ίδιες κι απαράλλαχτες
μονότονες κουκίδες

Φοβούμενοι το Θάνατο
μ΄ανεμελειά της νιότης
τα ιδανικά λαβώνουμε
με τις αναβολές μας

Κι έτσι η ζωή , μας προσπερνά
κι η αλήθεια περισσεύει

" Ελεύθερη Βούληση "

Ακουμπισμένες
στο χείλος του γκρεμού
οι μύτες των ποδιών μου
αγναντεύουν
το υπέροχο , απέραντο κενό .

Ανυπομονούν να γευτούν νέκταρ και αμβροσία
να μυρίσουνε αγγέλων μύρο
να ακούσουνε θεσπέσιες νότες
θεσπέσιας καινούριας μουσικής πρωτόγνωρων θριάμβων

Ανυπομονούν να βαδίσουν
το πλακόστρωτο μονοπάτι
της ελεύθερης πτώσης
των αισθημάτων
των συναισθημάτων
της αγιοσύνης .

Χωρίς κανένα ίχνος αίσθησης
του χρόνου του κατασκευασμένου
ανθρώπινης μέτρησης
μόχθου και εργασίας της κλεμμένης αξιοπρέπειας .

Ακουμπισμένες
στη γωνιά της ύπαρξης
αγναντεύουνε την κάθαρση .

Αντιμέτωπος
με τη βαθιά χαρακιά
στο σώμα της γης
αναζητούν
στο πιο δύσκολο
πιο κρίσιμο βήμα
να βιώσουν

τ΄άπειρο του ελέους
τ΄άπειρο της συγχώρεσης
τ΄άπειρο της ορμής

Μια απόφαση , ένα βήμα ...
Κάθε βήμα , επιλογή ...

Έτοιμες για την απόκρυφη πλάνη ...
Την ίππευση της αναγέννησης
πάνω σε σύννεφα
ουράνια τόξα
κι απόμακρους , ανεξερεύνητους αστερισμούς .

Έτοιμες για την απόκρυφη καθοδήγηση ...
Σταγόνων βροχής
που θα προσφέρουν διαυγή , άδολη
ανάπαυση καθαρτηρίου .

Αποδοχή , παραδοχή των ευθυνών της εξιλέωσης
της συντριβής
των σκέψεων και των πράξεων .

Σκέκομαι πέρα από τις επιλογές
που καμαρώνουνε ευθυτενείς
σε ένα μαρμάρινο στερέωμα
που τ΄όνομα μου αναγράφει .

Λέξεις δυσαρέσκειας καυστικής
σχίζουν τον αέρα σα δίκοπο μαχαίρι
<< Πόσο καλός , ήσυχος , δίκαιος υπήρξε !!! >>

Ότι σιχαίνομαι , κορόιδευα και δεν επιδίωξα ΠΟΤΕ μου !

Στέκομαι μακρυά , απέχω
από τον αξιολύπητο το φόβο
την οδυνηρή κατάκριση
τις συμβουλές , τη ζήλεια μια άλλης ανύπαρκτης ζωής .

Όταν νιώθεις , αφουγκράζεσαι , επιχειρείς
να αιωρηθείς στου αγνώστου τη γοητεία
δε λογαριάζεις
χάρτες και καιρό .

Όταν νοσταλγείς να νιώσεις
ένα κόσμο που δεν γνώρισες
δε λογαριάζεις
χαμένους κόπους και θυσίες .

Έτσι ...

Έτσι αντιστέκομαι ...

Έτσι παραδίνομαι ...

Με ρίγος κι ένταση απόλαυσης
στης ηδονής την αποπλάνηση
αφήνω τις αισθήσεις μου
ακουμπισμένες
στο χείλος των χειλιών σου
με τα φτερά στους ώμους
της στύσης και του οργασμού
το άγγιγμα
του απαλού κορμιού σου

να

πέφτω

στο





ΚΕΝΟ !!!

" Έρεβος Σιωπής "

Τόσα χρόνια στη σιωπή
στην ερημιά
στην απραξία...

Σκυφτή γροθιά
μες στη σκυφτή την επιβίωση

Θυμάσαι...
Αν ούρλιαξες ποτέ ;
Κόντρα στο ρεύμα το αντίθετο με πείσμα αν ταξίδεψες ποτέ σου ;
Αν αντιστάθηκες στην εποχή , της τυρρανίας του πνεύματος ;

( Πόσο δύσκολη άραγε η θύμηση ;
  Και πόσο μακρυνή ...
  Ίσως ανύπαρκτη )

Η τελευταία φορά της σπίθας του ξεσηκωμού σου
αλήθεια πότε ήταν ;

Για το στερημένο δίκιο ...
Τη στερημένη δικαιοσύνη ...
Το λιγοστό σου ήλιο ...
Για τα περίσσεια σκοτάδια του νου και της ψυχής ...

Παράγκες τα λόγια κι οι ιαχές ...
Χαμόσπιτα με κεραμίδια ξεφτισμένα
παράθυρα θλιμμένα
και πόρτες σκυθρωπές ...

Φώναξε
Αργά δεν είναι
Προλαβαίνεις τη βαρυσήμαντη αξία
στις λέξεις να αποτίσεις

Και των χειλιών το λάβαρο ξεσήκωσε...

Για το κλεμμένο χρόνο

Τα όνειρα τ΄απατηλά

Τις ανεκπλήρωτες ευχές

Για τις απέλπιδες ελπίδες

Για το λευκό το χρώμα που τείνει να εκλείψει

Για των παιδιών σου τη ζωή που έρχεται

Για τη ζωή που έρχεται

Που έρχεται

"Μην απελπίζεσαι ψυχή μου"

Μην απελπίζεσαι ψυχή μου
μην θυμώνεις...

Για κατασκευασμένα βάσανα το χρόνο σου μην χάνεις

Κυρίως όμως μην τα παρατάς...

Χώμα σε θέλουν για να σε πατούν...

Με αποτσίγαρα
σκουπίδια
δελτία ειδήσεων
με φόβο και με τρόμο
να σε βρωμίζουν συνεχώς
τα ρυπαρά τους χνώτα

Γίνε το πρώτο κλάμα της ζωής
Περγαμηνή Θανάτου , γίνε ...

Να αναγράφει
με άτρωτα , άσβηστα
και θαρραλέα γράμματα
τη φράση του καιρού μας

τις λέξεις των αγώνων στο πέρασμα της κουρασμένης Ιστορίας
το φρέσκο και ξεραμένο αίμα που πότισε , αυτές τις λέξεις
σε επιτύμβιες πλάκες

<<Απάντηση θα δοθεί σε εκείνους

που θέλουν

επιθυμούν

να μας κρατούν

να μας γυρίζουν

στο σκοτάδι>>


Γίνε το πρώτο κλάμα της ζωής
κερί τα λεύτερα τα μονοπάτια να φωτίσεις , ΓΙΝΕ ...

"Πόνοι και Θλίψεις"

Φωτογραφίες αμέριμνες , ατίθασες
δεν επιθυμώ
του περασμένου παρελθόντος
του ξεχασμένου του καιρού
να ατενίζω
να ρεμβάζω

τις μνήμες στο προσκήνιο να προβάλλουν
των ένοχων εικόνων μυστικά να δραπετεύουν

Φωτογραφίες δεν επιθυμώ...

Το χρόνο αιχμαλωτίζουνε για μια στιγμή
και ακολουθεί
εκείνη του παρόντος η σιωπή
το μέλλον για να θλίψει

"Ο ήχος της Έριδος"

Δεν ήκουσα...

Μήτε διαισθάνθηκα ανεξίτηλο τριγμό εντός μου
αν και πολύ θα έπρεπε
μεγίστη προσοχή και σημασία
να έδινα στην έντονη ροή του αίματος μου
στις φλέβες που αδιάκοπα για μια στιγμή
(Ω ! Τι στιγμή...)
έντονα μαρτυρούσανε την κίνηση
τη φλόγα της σαρκός.

Ανεπαίσθητη επιθυμία του τριγμού εντός μου...

Δεν ήκουσα αλήθεια...

Τη σιωπηλή διαμαρτυρία της κραυγής
της άηχης της άρθρωσης
να θέλει να λευτερωθεί
απ΄των χειλιών
τις σφαλιστές τις πύλες.

Τις Ερινύες να τρομάξει της ντροπής
με τον αλαλαγμό και τους λυγμούς
με το ασήκωτο στους ώμους , βάρος δικαιοσύνης
που αιώνες τώρα φυλακισμένη έχει υπομείνει.

Αμέλησα το πρόσταγμα των οιωνών...

Της μοίρας...
Της στιγμής...
Του περασμένου χρόνου που ορίζεται ως παρελθόν...
Του εαυτού μου...

Άπραγος στέκω , αφανής

διαβαίνω τα επίγεια μονοπάτια

με συντροφιά τη μνήμη

αναμοχλεύοντας στων αναμνήσεων το λαβύρινθο
εικόνες ένωσης και συνουσίας

των απαλών , αμαρτωλών
νεανικών κορμιών μας...

"Επικράτηση Χρώματος Λευκού"

Αφήνω πίσω μου...
(σαν τη σκιά που κυνηγάει συνεχώς την ύπαρξη μου να προφτάσει)

Τις λεγεώνες των ατελείωτων ανθρώπων...

Τα ακατάπαυστα τα λόγια τα σαρκαστικά...

Τις μνήμες των ωροδεικτών...

Τα πάθη τα κατακριτέα
που κηλιδώνουνε
με τύψεις κι ενοχές
της ηθικής το ήθος
της ηθικής το σθένος...

(Μήπως και ηθική δεν είναι η εκπλήρωση
των απολαύσεων των προσωπικών ;;;)

Την αιώνια...
Αέναη προσπάθεια επικράτησης
Θανάτου και Ζωής...

Αφήνω πίσω μου
ότι θέλησε και αγωνίστηκε
να με κρατήσει πίσω

Και απαλλάσσομαι...

Από ιδέες φαυλότητας
πράξεις  ματαιοδοξίας
επιχειρήματα φαιδρότητας
και σκέψεις ατιμίας...
Από την κατανάλωση ενέργειας για δράση...

Μεταμορφώνομαι σε σύννεφο λευκό
 καθάριο , ζωντανό , αγνό...

 Διαβαίνω ειρηνικά σαν ερημίτης
 το καθαρτήριο
 των παθών
 της σταύρωσης
 και της αναλγησίας μου

              ΚΑΙ

Γίνομαι σελίδα ολόλευκη
με δεσμευμένη μακροπρόθεσμη μελάνης απουσία
έτοιμη να φιλοξενήσει
να υποδεχτεί
το νέο ΕΥΑΤΟ μου !

"Ταξίδι ερωτικής προσγείωσης"

Το κορμί μου είναι παγωμένο ... Μουδιασμένο ... Απών ...

Η ζεστασιά της καυτής εκσπερμάτωσης
πάνω στα γυμνά σου πόδια
στα γυμνά σου στήθη
στο πρόσωπο γεμάτο επιθυμίες

έχει χαθεί...

Μόνο η εικόνα του καπνού
που αψηφάει τη βαρύτητα
και εναντιώνεται στο κανόνα
και στο κατεστημένο.

Η ερωτική ενέργεια είναι το αντικλείδι
της Θείας Δημιουργίας

Η απελευθέρωση από τα εγκόσμια
δεινά της ανυπαρξίας

Το κερδισμένο έδαφος από τα κεκτημένα
των χαμένων ρολογιών

Η πεμπτουσία των αισθήσεων
μακρυά από το ζωντανό κλοιό της ύλης...

Ξαναεπιστρέφω

στο μικρό δωμάτιο χωρίς παράθυρα
που ξεχυλίζει
από ιδρώτα,καπνό
έλλειψη έντασης...

Επανέρχομαι στην ευθεία γραμμή του χρόνου

Στην ταύτιση της συνήθειας

Στην απουσία της πραγματικής ελεύθερης ζωής

και αντικρύζω το λερωμένο βλέμμα σου
να μου υπόσχεται

ερωτικά ταξίδια
βασίλεια ηδονής
και
αδριάντες έλξης !

"Δεσμότης Ανυπόμονης Σάρκας"

Απόψε που μετάλαβα τη Θεία Κοινωνία
στου σώματος τη φυλακή,γλυκό ήπια τον οίνο
κι αμέσως εξαγνίστηκαν λάθη , αμαρτίες , πάθη
η γύμνια σαν ξεπρόβαλλε , ρούχα παραμελώντας
ως άγιο φυλαχτό.

Κι είμαι ένας άνθρωπος απλός
όπως η φύση επιθυμεί να χαίρεται μαζί μας

Θνητός...
Στο σύστημα των γραναζιών

περαστική τριβή
συγκεκριμένος αριθμός
της εποχής της φθίνουσας μία οφθαλμαπάτη
του στρώματος του αστικού ο ναυαγός

συμφέρον κυνηγάω
συμφέρον αποβλέπω

Μα...
Μα απόψε...

Δεν με κατέβαλε καμιά απαισιοδοξία
κανένα ρίγος της ντροπής
καμιά αδυναμία...

Τη νύχτα αυτή μετάλαβα αντίδωρο του έρωτα
στου σώματος τη φυλακή,δύο ολόλευκα φτερά
τα πάθη σκαρφαλώνουν
και φτάνουνε στη κορυφή

τα χείλη για να σμίξουνε
τη γλώσσα να γευτούνε...