" Προ του Θανάτου , Θάνατος "

Και να που πάλι η ζωή
εμπρός και μόνο προχωρά...

Περιδιαβαίνει ...

Μα ...

Προσπερνά
ανέκφραστη
αδυσώπητη
στιγμές και γεγονότα
είτε αγγίζουν τη χαρά
είτε ενστερνίζονται της θλίψης την οδύνη

Το κυνικό το βλέμμα της
πίσω δε το γυρίζει...

Τόσες θυσίες...
Τόσοι αγώνες...

Αίμα , ιδρώτας κι άμμος
χνάρια στη ζώσα τη στεριά
που ο άνεμος τα σβήνει

Την ιστορία κουβαλά στις γηρασμένες πλάτες...

Για λίγο ήλιο
Διψασμένη

Για λίγη περηφάνεια
Νηστική

Τ΄όνειρο που ΄χει δύσει
Κουρασμένη

Τη λασπωμένη αξιοπρέπεια
Ρακένδυτη και μουλιασμένη
από τον κρύο το χιονιά και από την υγρασία

Καυχιόμαστε ...
Διηγούμαστε ...

Κάποτε έχουμε ζήσει !

Τις σκιές μας περιφέρουμε
στο μάτι του κυκλώνα
στις ίδιες κι απαράλλαχτες
μονότονες κουκίδες

Φοβούμενοι το Θάνατο
μ΄ανεμελειά της νιότης
τα ιδανικά λαβώνουμε
με τις αναβολές μας

Κι έτσι η ζωή , μας προσπερνά
κι η αλήθεια περισσεύει