"Της Τέχνης ο Αυτόχειρας"

Επιθυμείς να γίνεις Ποιητής ;;;

Της έπαρσης το κατώφλι να διασχίσεις ;;;
Στης οίησης να αναπαυτείς τη κορωνίδα ;;;

Ξεχείλισε με ταπεινή απλότητα και χάρη σπουδαγμένου...

Κρασί εντός του ποτηριού
Καπνό εντός της σάρκας

και

φρόντισε να απουσιάζουν ήχοι και μορφές
για να συγκεντρωθείς
με σέβας κι αξιοπρέπεια
στην υψηλοφροσύνη και στην αλαζονεία σου

Και γράψε ...

Τόσο απλά με άνεση ...


Για όλα εκείνα
που φοβάσαι να μιλήσεις

που ντρέπεσαι να ζήσεις

που αμφιβάλλεις να γευτείς


Ότι
δεν έχεις απαντήσει

δεν έχεις συναντήσει

δεν θέλεις να φανερωθεί

Κι αν η επιθυμία σε προστάζει
ονειροπόλο ξακουστό
ανάμεσα
στα ακρωνύμια ατελών ονείρων,ανθρώπων κουρασμένων

το Θάνατο εξύμνησε...

Τρόμαξε και συντάραξε όλο το κόσμο το Ποιητικό
ζώντες , θανόντες
άσιμους , περιβόητους
τους κληροδότες σου

που για αγάπης δάκρυα μιλούν
εις τους αιώνας των αιώνων
μουσκεύοντας σελίδες και ψυχές
με το κατόρθωμά τους


Κι αν δεν μπορείς όλα ετούτα να τα πράξεις...


Ανόρθωσε ανάστημα μάρτυρα αγιοσύνης

και με στεντόρεια , χαλκεόφωνη φωνή

σε βάρδους και σε κήρυκες που αρμόζει

ο λόγος των δικαίων που αδικήθηκαν

αναφώνισε :

<< Δεν ήρθε η ώρα μου ... Ακόμη !!! >>

"Ολόγιομη Πανσέληνος Ήχων"

Ουρλιάζει νύχτες στα βουνά , λουσμένα από φεγγάρι
κι η φύση στέκει αγέρωχη το άσμα του να πιεί
μετράει το χρόνο αντίστροφα , τοπίο που ξεφτίζει
και με το <<΄Ισως >> μείναμε , Τί θέλει ν΄ακουστεί (;)

Τις νύχτες είναι αερικό , τη μέρα παραμύθι
κι η πλάση στέκει ακοίμητη η μορφή του να φανεί
δεν τον χωράνε σύνορα , στους φράχτες δε δειλιάζει
ουράνιο τόξο που χύνεται στα πλήθη τα αχανή

Κοιτάζεται στου ποταμού της κοίτης τον καθρέφτη
και αψηφάει τη σιωπή , βαριά κληρονομιά
ουρλιάζει άλλη μια φορά στο φως που ξημερώνει
εκεί στα γκρέμνια του βουνού , στα βράχια του Φονιά

Τον αναμένω πάντοτε με προσμονή περίσσια
απ΄τη λαχτάρα του κρασί να έρθει να κεράσει
~του φόβου τον αντίλαλο πίσω απ΄τις γρύλιες σφαλιστοί~
τον περιμένω ένα πρωί τους πόνους να σκεπάσει

"Το τίμημα της ομορφιάς του Ποιητή ο πόνος"

Και ταύτισα την ομορφιά

με πλάνη ανήκουστη , μεθυστική , του παραδείσου
με ουτοπία άπιαστη πηγαίας καλοσύνης
με αγαπημένη ανομία

με επίσκεψη ονείρου βραδυνή
σε εκείνους που πλαγιάζουν
δίχως ανησυχίες

με κάτι μακρυνό
με μια ιδέα αγέρωχη
σαν άτι που καλπάζει.

Κάτι που κρύβεται βαθιά στα παραμύθια
με πνεύμα αμόλυντο , ακάθαρτο , αγνό

Κάτι που κρύβεται βαθιά μες στη καρδιά μας
στη καλοσύνη , στην ειρήνη , στην αγάπη
αερικό.


Και την κυνήγησα σ΄αμέτρητες στιγμές
κι έστησα δόκανα να την αιχμαλωτίσω
παραμονεύοντας πάντα σαν τον υποκριτή
σ΄υγρούς κι απόμερους δρόμους
μήπως την αγναντέψω...


( Πόση ματαιότητα ! )

Απέμεινα μονάχος
σχεδόν απελπισμένος
με πόνο και παράπονο στις κόρες των ματιών μου
λαμβάνοντας απόφαση
με νηφάλια καθολική ντροπή
στη γη να γονατίσω.


( Πόση ταπεινότητα ! )

Αντάμωσα του σύμπαντος την χάρη
στης σάρκας σου το σχήμα
και των αιόλων τους ασκούς
στο σώμα
στη ψυχή μου
επέλεξα έκτοτε να ανοίξω.

"Εκτός Πραγματικότητας"

Ο Θεός
μέσα στην απόγνωση των ανθρώπων

την πίκρα
τον καημό
και την απελπισία

στέλνει αγγέλους φτερωτούς σαν οπτασία
με γήινη μορφή

Ανάμεσά τους...
Δίπλα τους...

Ήπιες ετοιμόλογες αρμονικές μορφές
με βλέμματα γαλήνια
και μάτια ευγενικά

έτοιμες να ξεγεννήσουν
τις αρετές του χαρακτήρα

Να εκμαιεύσουν τη θετική ενέργεια
της υπάρξεως

Απλώς να σταθούνε δίπλα σου...
Με ένα φιλί...
Με ένα χάδι...
Με ένα άγγιγμα ψυχής...

Έτσι κι εγώ
την αρμονία του κορμιού σου

ακόμα περιμένω !

"Νυχτερινός Μονόλογος"

Αγάπη είναι

η έλευση της λύτρωσης του πνεύματος

η εύρεση Αυτού
πρόθυμα να μοιραστεί
τις πράξεις του θεάτρου της ζωής σου
μέχρι το τέλος της παράστασης.

Η Συγχώρεση ;
Είναι Αγάπη αυτή η ξεπεσμένη Αρετή ;

Την αληθινή Αγάπη ακόμα δεν συνάντησα

ή

Δεν με συγχώρησε ποτέ 
και σκλάβο με κατέχει
μες στην ανείπωτη αισχρή πραγματικότητα του μίσους ...

"Κατάρρευση Ανθρώπινης Καλοσύνης"

Στο κόσμο προσποιήθηκα πως είδα ευτυχία
και όνειρα άπιαστα χρωμάτων ζοφερών.
Πως είδα δόξες και τιμές και νικητών στεφάνια
πως είδα και αντίκρυσα το ευγενές το λίκνο
αμόλυντων , αγνών , παλαιών πολιτισμών.

Στο κόσμο ξεγελάστηκα πως ένιωσα λαχτάρα
και στη ψυχή γεννήθηκε το άνθος του λωτού.
Ταυτίστηκα,αφουγκράστηκα το διπλανό μ΄αγάπη
πως ήμουνα ομοίωμα , κομμάτι του Χριστού.

Στο κόσμο βασανίστηκα ως σκλάβος των παθών μου
που χάριζαν πρόσκαιρη τη λύτρωση σαν όαση δροσιάς.
Το πνεύμα μου τυρράνισα μ΄οργή και αγωνία
και κάλυψα τη δίψα του με πέπλο καταχνιάς.

Στα πλήθη αυτά πορεύτηκα με μάρτυρα , πληγές μου
όπως αυτοί που ρίχνουν φταίξιμο στη βροχή απ΄τον ουρανό...

Στα πλήθη αυτά πορεύτηκα με βάσανο κρυμμένο
που από καιρό ξεχάστηκαν
που από καιρό μου έλειψαν...

Οι όρκοι της αλήθειας
ανθρώπινης υπόσχεσης
και έλεους <<Σ΄αγαπώ>> !

"Μάταιη Αναλαμπή Λόγου"

Αν καταλάβαινες
των λέξεων τ΄αμέτρητο το βάθος

Αν ένιωθες
τη φευγαλέα,ειλικρινή διαπίστωση του νου

Αν σε παρέσυρε
η ορμή για να σε ταξιδέψει του λόγου του αγνά ευγενικού


Θα απλωνόταν διάχυτη χρυσή σιωπή
να επιστρέψει
η δυνατότητα αμβισβήτησης της ιεράρχησής σου...

Θ΄άκουγες...
Όπως άκουσα...

(Τη γλώσσα των γραμμάτων
Τη γλώσσα της ζωής
στις όχθες της αμόλυντης της κρυσταλλένιας λίμνης...)

<< Ότι αφήνεις , σε αφήνει ... >>

"Αναστολές της Ίρις"

Αλλάζουνε οι εποχές

Αλλάζουνε οι άνθρωποι

Αλλάζω και εγώ

που διατηρώ την πίστη μου
σαν βάσανο κρυμμένο.

Που διατηρώ την ουτοπία μου
παλιάς πληγής ονείρου...

Γαλάζιο απέραντου ουρανού
πράσινο φυλλωμάτων
μπλέ της βαθιάς της θάλασσας
και κοκκινάδα της φωτιάς
μαύρο,γκρί κι ολόασπρο
του άχαρου
του ανιερού
της ηδονής θανάτου.

Που διατηρώ την εικόνα
γνωρίζω τη μορφή
των ολοζώντανων,αληθινών
χρωμάτων του κορμιού σου
που στέκεται ολόγυμνο
μπροστά μου
στον καθρέφτη.

"Υπόθεση Συναισθηματικής Αρετής"

Των ήχων απουσία.

Η έλλειψη εικόνων μνήμης
και αντικατάσταση αυτών

με όνειρα αβάδιστα
με ελεύθερες ελπίδες
με εκλεκτή ζωή επιλεγμένη...

Των σκέψεων ικεσία.

Η γέννηση καινούριας μνήμης

με την ορμή κατάκτησης της ευτυχίας

της ειλικρίνειας των μικρών παιδιών

με το χαμόγελο του μήνα του ζεστού

το ιδανικό ανθρώπων που αγαπιούνται...

Γαλήνη...
Λέγεται η αρετή...

Γαλήνη υποθέτω...

"Σε Πρώτο Πρόσωπο"

Οι άνθρωποι λατρεύουνε
στο πρώτο ενικό
να ξεδιπλώνουν σκέψεις.

Εγώ πιστεύω...
Εγώ νομίζω...
Εγώ θαρρώ...

Εγώ με ωμέγα...
Όλες οι σκέψεις,οι λέξεις
τα ρήματα,τα ποιήματα με ωμέγα...


Με μαεστρία αυθεντική κατάφερε
στο νου μας να απλώσει

όπως απλώνουν τ΄αειθαλή
την άνοιξη τα δέντρα.

Το τελευταίο,ο ουραγός
ελληνικών γραμμάτων

με τέχνη ανθοφόρησε

στη γλώσσα της ψυχής μας

του εγωισμού τη γλώσσα...

"Μια Καλημέρα Πρωινού..."

Νωχελικά και άναρχα
τα μάτια μου βυθίζω
στην όαση του κρεβατιού
που ΄χει διπλή τη χάρη
στου στρώματος την άνεση
στων απαλών των σεντονιών
τον ιδρωμένο μύρο.

Σπονδή και δέηση
στα ευγενικά τα αισθήματα
του πρωινού καλωσορίσματος
της πρωινής ανατολής
που η ψυχή αναβλύζει.

Τιμές και δόξα των ευγενικών
των ταπεινών των νικητών
στα ένοχα τα μυστικά
στο πέπλο μυστηρίου
της σκοτεινής της νύχτας
που τα γυμνά τα σώματα
τα ντύνει με λαγνεία.

Νωχελικά και άναρχα
τα μάτια μου ατενίζουν
την όαση του κρεβατιού
που λείπει η μορφή σου.

Και αντικρύζουν...

Νέκταρ και Κρασί
Λωτούς και Αμβροσία

Σημάδια...
Ότι γιόρτασαν φιλήδονα οι σάρκες
του Έρωτος τη χάρη !

Σημάδι...
Ότι γευτήκαμε ελεύθερα τη νύχτα !

"Πρόποση ζωής χαρισάμενης"

Και μέθυσα...
Από έρωτα και ηδονή...
Από έλξη και από πόθο...
Από τη σμιλευμένη ευτυχία
της κίνησης του σύμπαντος...

Και από αμαρτία φυσικά!

Και το ποτήρι ύψωσα
γεμάτος περηφάνια
να ευχηθώ στο αύριο των ονείρων
που το χθές
τα ντύνει με ρουτίνα πληκτική.

Δεν είμαι δέσμιος του κρασιού...
Των απολαύσεων δέσμιος είμαι...

"Μέγιστη Ειλικρινής Απονομή"

Τιμές και δάφνες νικητών
στο διάβα της ζωής
όσοι δηλώσαν αρνητές
ψεύτες,δειλοί
υποταγμένα υποχείρια έχουν γίνει

Τιμές και δάφνες νικητών
στο διάβα της ζωής μου
όπου ποτέ δεν έπραξα
επιθυμίες των άλλων

"Tης ψυχής και του έρωτα"

Σαγήνη το μυστήριο
του κορμιού σου
Σαγήνη...

Κάτω απ'το απαλό σου δέρμα
ανακαλύπτω
κάθε φορά
ένα ξεχασμένο
αγνό κομμάτι
του ευατού μου.

Πότε θα ολοκληρωθώ ;
Πότε θα περάσω στην ανυπαρξία ;
Πότε θα ζήσω το τέλμα των αισθήσεων ;

Απ'ολα τα μαρτύρια
κάθε Θεού κι ανθρώπου
διαλέγω απροκάλυπτα
το Θάνατο
στο κόλπο σου κρυμμένος

"Ταξίδι Ανεύρεσης"

Τις ομορφιές κουράστηκα πλέον
να κυνηγάω
αυτές που εγκλωβισμένες στέκονται
στο χρόνο αφεντικό.
Πιότερο προτιμότερο
προσπέραση αξίζουν.
Βαρύ καρφί στη πόρτα μου
αργύρια μες τη τσέπη
Ιούδα με φωνάζουνε
παρά για ταπεινό.

Τις θάλλασσες ταξίδεψα
μα ίδια έχουν αρμύρα
αυτές που εγκλωβισμένες στέκονται
στον τόπο ριζικό.
Χάθηκε ο δράκος του παραμυθιού
της κόρης το αδράχτι
του ουρανού τ'ανάκλινδρο
Η φωτιά όμως είναι εφεύρεση
ζεσταίνει το κόκκαλο το υγρό.

Πολλά σταφύλια γεύτηκα
μα ίδια έχουν γεύση
ξινή,μεστή ίσως γλυκιά
και άλλοτε πικρή.
Ανάλογα το αίσθημα
που απ'την καρδιά πηγάζει.
Την κινητήρια δύναμη
που υψώνει το ποτήρι
Αυτή που παραδέχεται
λάθη και εγωισμό
Αυτή που το τραπέζι αναποδογυρίζει
σε κάθε πανηγύρι
και πάντα μπρος μας
στέκεται
σ'άδικο και καημό.

Η θάλασσα της ομορφιάς
σε βγάζει σ'αμπελώνα
πιο μυρωμένο,εκστατικό
Ας πιούμε σε αυτό !

"Όπως τρεμοπαίζει η Φωτιά"

 συνέπεια ο φόβος της ευθύνης
 παράλογος ο κόσμος της ντροπής
 Ανήθικα τα έθιμα του μίσους
 Ανήμπορες οι ώρες της οργής

 Ακάθαρτα τα λάθη τα Αιώνια
 πηγαία Αντιπαλότητα ολική
 Ατέρμονες οι νύχτες της ελπίδας
 Αισθήματα σε τάξη Αυταρχική

 Άλυτοι του πνεύματος οι φθόνοι
 σκεβρώνει το χρυσάφι της ψυχής
 διαχέει μια διαφάνεια υποκρισίας
 σκυμμένοι σε μια Άκαρπη ζωή

 σαγήνη το μυστήριο του Αγνώστου
 βοή μες στη σιωπή της χαραυγής
 Ανάγκη για τα πέπλα προδοσίας
 μαρτύριο της Απόκοσμης κραυγής

 Αντίστροφος παραμονής ο χρόνος
 βαλσαμωμένος ύπνος Απραγής
 Ανίδεη η φλόγα εμπιστοσύνης
 παράτολμη εικόνα ιαχής

 υπομονή και εγκράτεια ματωμένες
 θέληση και προσπάθεια Ανηλεής
 σε τάξη,Αταξία καρπωμένη
 φαύλος ο κύκλος Αντοχής

 περίεργα αισθήματα κυκλώνουν
 Ανυπαρξία Άμεσης υποταγής
 ξημέρωμα στη λήθη της μανίας
 Και δύση σε όαση πληγής

 χαμένα λόγια κούφιες σκέψεις
 Αντίμετρα και βάρη ηθικής
 χαμένες λέξεις σε μάταιες πράξεις
 σε θεωρία Απραξίας κυνικής

 Άνθρωποι και Θεοί τριγύρω
 Απόσταση πολέμου εμετικού
 σφύζει απο ματιές το πλήθος
 σφυροκόπημα Ανέμου τακτικού

 Αίμα ποτάμι Αστείρευτο
 Εκδίκηση λιμνάζοντα νερά
 μίσος σε χείμαρρο Απόκοσμο
 ΘΑΝΑΤΟΣ όπως τρεμοπαίζει η φωτιά