"Το τίμημα της ομορφιάς του Ποιητή ο πόνος"

Και ταύτισα την ομορφιά

με πλάνη ανήκουστη , μεθυστική , του παραδείσου
με ουτοπία άπιαστη πηγαίας καλοσύνης
με αγαπημένη ανομία

με επίσκεψη ονείρου βραδυνή
σε εκείνους που πλαγιάζουν
δίχως ανησυχίες

με κάτι μακρυνό
με μια ιδέα αγέρωχη
σαν άτι που καλπάζει.

Κάτι που κρύβεται βαθιά στα παραμύθια
με πνεύμα αμόλυντο , ακάθαρτο , αγνό

Κάτι που κρύβεται βαθιά μες στη καρδιά μας
στη καλοσύνη , στην ειρήνη , στην αγάπη
αερικό.


Και την κυνήγησα σ΄αμέτρητες στιγμές
κι έστησα δόκανα να την αιχμαλωτίσω
παραμονεύοντας πάντα σαν τον υποκριτή
σ΄υγρούς κι απόμερους δρόμους
μήπως την αγναντέψω...


( Πόση ματαιότητα ! )

Απέμεινα μονάχος
σχεδόν απελπισμένος
με πόνο και παράπονο στις κόρες των ματιών μου
λαμβάνοντας απόφαση
με νηφάλια καθολική ντροπή
στη γη να γονατίσω.


( Πόση ταπεινότητα ! )

Αντάμωσα του σύμπαντος την χάρη
στης σάρκας σου το σχήμα
και των αιόλων τους ασκούς
στο σώμα
στη ψυχή μου
επέλεξα έκτοτε να ανοίξω.