"Κατάρρευση Ανθρώπινης Καλοσύνης"

Στο κόσμο προσποιήθηκα πως είδα ευτυχία
και όνειρα άπιαστα χρωμάτων ζοφερών.
Πως είδα δόξες και τιμές και νικητών στεφάνια
πως είδα και αντίκρυσα το ευγενές το λίκνο
αμόλυντων , αγνών , παλαιών πολιτισμών.

Στο κόσμο ξεγελάστηκα πως ένιωσα λαχτάρα
και στη ψυχή γεννήθηκε το άνθος του λωτού.
Ταυτίστηκα,αφουγκράστηκα το διπλανό μ΄αγάπη
πως ήμουνα ομοίωμα , κομμάτι του Χριστού.

Στο κόσμο βασανίστηκα ως σκλάβος των παθών μου
που χάριζαν πρόσκαιρη τη λύτρωση σαν όαση δροσιάς.
Το πνεύμα μου τυρράνισα μ΄οργή και αγωνία
και κάλυψα τη δίψα του με πέπλο καταχνιάς.

Στα πλήθη αυτά πορεύτηκα με μάρτυρα , πληγές μου
όπως αυτοί που ρίχνουν φταίξιμο στη βροχή απ΄τον ουρανό...

Στα πλήθη αυτά πορεύτηκα με βάσανο κρυμμένο
που από καιρό ξεχάστηκαν
που από καιρό μου έλειψαν...

Οι όρκοι της αλήθειας
ανθρώπινης υπόσχεσης
και έλεους <<Σ΄αγαπώ>> !