" Στη Κοινωνία του Θεάματος , ΜΗΝ στέκεις Θεατής ..."

Αυτοκτονούμε ...

Με τσιγάρα και οινόπνευμα φθηνό

Με σκόρπιες μπερδεμένες αναμνήσεις , με νοσταλγίες αποδημητικές 

Με απομόνωση και μοναξιά , παράπλευρα κάποιας οθόνης θεαματικής
μ΄εικόνες κατασκευασμένες απ΄τη χολή και τη μιζέρια τους

Με εγωισμό
Με υπερηφάνεια

Με Ότι πλήττει
την ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Με Ότι πλήττει
το ανθρώπινο ΕΓΩ

Απότιστα και στείρα
τα λιβάδια της χαράς
της δημιουργίας
κάποιας νόησης ελεύθερης
και βούλησης αληθινής

Σήμερα
Ξύπνησα
και ευδιακρίτως , αντελήφθει
τις δύο επιλογές
που μου προσφέρθηκαν
απλόχερα
φιλότιμα
μοναδικά

Να βυθιστώ στην αυτολύπηση
μήπως και τιθασεύσω το ασυγκράτητο κορμί μου

ή

Να αδράξω τις ομορφιές της μέρας
πάνω στα πέπλα των χρωμάτων
του ουρανού
της φύσης
της παραίσθησης

Επί ξύλου κρεμάμενος
Επί επιθυμιών , ακατεύναστα ρομαντικός

" Αναβολή , Παράταση , Παραίτηση "

Στα  << ΠΡΟΣΕΧΩΣ >>
αφήσαμε
μετέωρη τη ζωής μας

ΥΛΗ

ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ

και

ΜΙΣΘΩΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Μακάριο πρωτοσέλιδο να ήταν στις ειδήσεις !

Πόσα ν΄αντέξει ο δύσμοιρος
ετούτος ο Σεπτέμβρης ;;;

" Οι Όχθες κι ο Ποταμός "

Εξόριστοι στου Βάκχου το νησί
για

Αλλοπαρμένους

Κακόμοιρους

Φυλακισμένους
μας περνάνε ...

Μα ...

Σε φόντο μαύρο και λευκό
με το γλυκόπιοτο κρασί να ρέει απ΄τη Σελήνη
           τα σώματά μας τα γυμνά
           μες στη φωτιά τα ρίχνουμε
 φωτιά για να γεννούμε

Και το πρωί
μας βρίσκει ο ήλιος ο γλυκός
και δύναμη μας δίνει

χάδια , αγκάλες και φιλιά
λόγοι ερωτικοί , ποιητικοί

με σθένος
με αλήθεια

το επίγειο , διαρρηγνύουν

Κι όταν μέθη κι έρωτας
τη σάρκα καταβάλλουν

φιλοσοφούμε τη στιγμή
γιατί η στιγμή με τ΄άπειρο μας δένει

Και πάλι λόγια και κρασί
κι έρωτας μεθυσμένος

και κάπου κάπου

αηδονόψαρα και κάτι πελεκάνοι
ανάμεσα σε μυρτιές και γιούλια μυρωμένα
κάθονται να ξεκουραστούν
να ερωτοτροπήσουν
προσφέροντας στη φύση μεγαλείο
τέτοιο αξιομακάριστο
και τόσο προικισμένο

Εξόριστοι στου Βάκχου το νησί
για

Αλλοπαρμένους

Κατάδικους

Τιμωρημένους
οι άλλοι μας περνάνε ...

Μα ...

Όσοι λιμάνι πιάσαμε σε τούτο δω το χώμα ,
   απ΄της αμπέλου
         αχνοφαίνεται

το Έλεος
            για Εκείνους

   που αισχρά μας κοροιδεύουνε
    για τις συνήθειές μας ...

" Λέμβος Διασωστική "

Βαθιά
Μέσα
ταξίδεψα
στην άβυσσο της λύπης
σε λίμνη καθρεφτίστηκα ιδία του Θανάτου
γυμνές αλήθειες πνίγονταν σ' έπαρση αλλοφροσύνης
κι ακολουθούσαν οι κραυγές
της δίψας για ζωή

Πότε θα λύσουμε τους κάβους της ψυχής μας ;

Συθέμελα να ταξιδέψουμε μέσα στο χωροχρόνο ;

Πότε θα ξετυλίξουμε το ανιερό κουβάρι της καρδιάς μας ;

Να έρθουνε οι άνθρωποι στη θλίψη να μας βρούμε
αυτοί , όπου πλανεύτηκαν τα νέα να μας πούνε
να μην επαναλάβουμε του εξάντα μας , Ναυάγια ...

Άραγε να΄μαι σαν και Σένα ;

Μες στο κενό και μες στη θλίψη
έστησε ο χρόνος τη γιορτή
όμοια πλήξη , περπατησιά καινούρια
κι έγινε ξύδι το κρασί

Μες στα ατέλειωτα τα φώτα
ντρέπεται ατέλειωτη σιωπή
τα βήματα προσέχουν όλοι
μάτια βουρκώνουν στη σιγή

Έχω μια φλόγα που με καίει
με βασανίζει τραγικά
όπως το άδικο που πνίγει
κάτι ανέμελα παιδιά

Ξέρω βαθιά θα καταφέρω
να γίνω ο άλλος μου εαυτός
που κλέβει το γλυκό απ΄το βάζο
και δε φοβάται μοναχός

Άνθρωπος είσαι σαν και μένα
μύθος που χάνει τη ζωή
για μια αλήθεια ανταλλάζω
μία ανάσα καυτερή

Απόψε ξέχασέ τα όλα
μάθε με πάλι απ΄την αρχή
κι αν σώθηκαν τα παραμύθια
είναι η στυγνή μου αμοιβή

Άραγε να ΄μαι σαν και Σένα
ότι μισώ κι ότι αγαπώ
Άραγε να ΄σαι σαν και Μένα
και δεν υπάρχει γιατρικό