" Οι Όχθες κι ο Ποταμός "

Εξόριστοι στου Βάκχου το νησί
για

Αλλοπαρμένους

Κακόμοιρους

Φυλακισμένους
μας περνάνε ...

Μα ...

Σε φόντο μαύρο και λευκό
με το γλυκόπιοτο κρασί να ρέει απ΄τη Σελήνη
           τα σώματά μας τα γυμνά
           μες στη φωτιά τα ρίχνουμε
 φωτιά για να γεννούμε

Και το πρωί
μας βρίσκει ο ήλιος ο γλυκός
και δύναμη μας δίνει

χάδια , αγκάλες και φιλιά
λόγοι ερωτικοί , ποιητικοί

με σθένος
με αλήθεια

το επίγειο , διαρρηγνύουν

Κι όταν μέθη κι έρωτας
τη σάρκα καταβάλλουν

φιλοσοφούμε τη στιγμή
γιατί η στιγμή με τ΄άπειρο μας δένει

Και πάλι λόγια και κρασί
κι έρωτας μεθυσμένος

και κάπου κάπου

αηδονόψαρα και κάτι πελεκάνοι
ανάμεσα σε μυρτιές και γιούλια μυρωμένα
κάθονται να ξεκουραστούν
να ερωτοτροπήσουν
προσφέροντας στη φύση μεγαλείο
τέτοιο αξιομακάριστο
και τόσο προικισμένο

Εξόριστοι στου Βάκχου το νησί
για

Αλλοπαρμένους

Κατάδικους

Τιμωρημένους
οι άλλοι μας περνάνε ...

Μα ...

Όσοι λιμάνι πιάσαμε σε τούτο δω το χώμα ,
   απ΄της αμπέλου
         αχνοφαίνεται

το Έλεος
            για Εκείνους

   που αισχρά μας κοροιδεύουνε
    για τις συνήθειές μας ...