Άραγε να΄μαι σαν και Σένα ;

Μες στο κενό και μες στη θλίψη
έστησε ο χρόνος τη γιορτή
όμοια πλήξη , περπατησιά καινούρια
κι έγινε ξύδι το κρασί

Μες στα ατέλειωτα τα φώτα
ντρέπεται ατέλειωτη σιωπή
τα βήματα προσέχουν όλοι
μάτια βουρκώνουν στη σιγή

Έχω μια φλόγα που με καίει
με βασανίζει τραγικά
όπως το άδικο που πνίγει
κάτι ανέμελα παιδιά

Ξέρω βαθιά θα καταφέρω
να γίνω ο άλλος μου εαυτός
που κλέβει το γλυκό απ΄το βάζο
και δε φοβάται μοναχός

Άνθρωπος είσαι σαν και μένα
μύθος που χάνει τη ζωή
για μια αλήθεια ανταλλάζω
μία ανάσα καυτερή

Απόψε ξέχασέ τα όλα
μάθε με πάλι απ΄την αρχή
κι αν σώθηκαν τα παραμύθια
είναι η στυγνή μου αμοιβή

Άραγε να ΄μαι σαν και Σένα
ότι μισώ κι ότι αγαπώ
Άραγε να ΄σαι σαν και Μένα
και δεν υπάρχει γιατρικό