" Έρεβος Σιωπής "

Τόσα χρόνια στη σιωπή
στην ερημιά
στην απραξία...

Σκυφτή γροθιά
μες στη σκυφτή την επιβίωση

Θυμάσαι...
Αν ούρλιαξες ποτέ ;
Κόντρα στο ρεύμα το αντίθετο με πείσμα αν ταξίδεψες ποτέ σου ;
Αν αντιστάθηκες στην εποχή , της τυρρανίας του πνεύματος ;

( Πόσο δύσκολη άραγε η θύμηση ;
  Και πόσο μακρυνή ...
  Ίσως ανύπαρκτη )

Η τελευταία φορά της σπίθας του ξεσηκωμού σου
αλήθεια πότε ήταν ;

Για το στερημένο δίκιο ...
Τη στερημένη δικαιοσύνη ...
Το λιγοστό σου ήλιο ...
Για τα περίσσεια σκοτάδια του νου και της ψυχής ...

Παράγκες τα λόγια κι οι ιαχές ...
Χαμόσπιτα με κεραμίδια ξεφτισμένα
παράθυρα θλιμμένα
και πόρτες σκυθρωπές ...

Φώναξε
Αργά δεν είναι
Προλαβαίνεις τη βαρυσήμαντη αξία
στις λέξεις να αποτίσεις

Και των χειλιών το λάβαρο ξεσήκωσε...

Για το κλεμμένο χρόνο

Τα όνειρα τ΄απατηλά

Τις ανεκπλήρωτες ευχές

Για τις απέλπιδες ελπίδες

Για το λευκό το χρώμα που τείνει να εκλείψει

Για των παιδιών σου τη ζωή που έρχεται

Για τη ζωή που έρχεται

Που έρχεται