"Ο ήχος της Έριδος"

Δεν ήκουσα...

Μήτε διαισθάνθηκα ανεξίτηλο τριγμό εντός μου
αν και πολύ θα έπρεπε
μεγίστη προσοχή και σημασία
να έδινα στην έντονη ροή του αίματος μου
στις φλέβες που αδιάκοπα για μια στιγμή
(Ω ! Τι στιγμή...)
έντονα μαρτυρούσανε την κίνηση
τη φλόγα της σαρκός.

Ανεπαίσθητη επιθυμία του τριγμού εντός μου...

Δεν ήκουσα αλήθεια...

Τη σιωπηλή διαμαρτυρία της κραυγής
της άηχης της άρθρωσης
να θέλει να λευτερωθεί
απ΄των χειλιών
τις σφαλιστές τις πύλες.

Τις Ερινύες να τρομάξει της ντροπής
με τον αλαλαγμό και τους λυγμούς
με το ασήκωτο στους ώμους , βάρος δικαιοσύνης
που αιώνες τώρα φυλακισμένη έχει υπομείνει.

Αμέλησα το πρόσταγμα των οιωνών...

Της μοίρας...
Της στιγμής...
Του περασμένου χρόνου που ορίζεται ως παρελθόν...
Του εαυτού μου...

Άπραγος στέκω , αφανής

διαβαίνω τα επίγεια μονοπάτια

με συντροφιά τη μνήμη

αναμοχλεύοντας στων αναμνήσεων το λαβύρινθο
εικόνες ένωσης και συνουσίας

των απαλών , αμαρτωλών
νεανικών κορμιών μας...