" Ποιά μοίρα άσπλαχνη ; "

Ποιά μοίρα άσπλαχνη , εγκώμια μας πλέκει
καλοκάγαθη γιαγιούλα αναπαυμένη
σε σκαλιστή κουνάμενη εμπρός στο τζάκι πολυθρόνα
Διαβαίνουν άκαρποι οι αιώνες και τα χρόνια
ακατανόητα , χαμένα μαγικά της νεραιδός μας
χαμένη θλίψη του φύλακα άγγελού μας

Ποιάς μοίρας θέληση με τα εγκώσμια μας δένει
σφιχτοδετά  , φθαρμένα , τσουβάλια πράξεων λεριασμένα
επιμελώς ακουμπισμένα και με τάξη
Έχει φθαρεί , έχει ξεφτίσει της ψυχής μας το μετάξι
ή το παζαρέψαμε φθηνά τα νιάτα να γευτούμε ;

Ποιά προσπάθεια ανθρώπων επιστημονική εξήγηση να δώσουν
αβύσσου πέρασμα η πόρτα που ονομάζεται ζωή
σ΄αυτή την άσπλαχνη θέληση της μοίρας
ή στη τύχη έχει αφεθεί ;

Kαι εμείς

σε αναπαυτήρια της γαλήνης τριγυρνούμε
εναποθέτωντας γαρύφαλλα και κρίνους σκυθρωπούς
με προσευχές , λόγια ιερά ,
συγχωροχάρτια στις παλάμες μας , σφιγμένα
όχι τον ουρανό αλλά το χώμα να κοιτούμε
σε αυτούς που ταξιδέψανε όπως ήρθανε
μαχόμενα μονάχοι , μοναχοί
κατά κράτος , πλήρως ηττημένοι

μα

Ευτυχισμένοι για του αγώνα τους ,
το σθένος και το ήθος

Ευτυχισμένοι για της μοίρας τη σιωπή