" Παντέρημος και Άγνωστη "

" Ανθοστολίζεται
                          η θλίψη
  πόνοι βουβοί
                      λάκοι πλημμυρισμένοι
                δάκρυα
                αίμα
                σπέρμα

 Πρόκες πυρωμένες
 ατσάλινα βαθιά χωμένες
 άσβεστο μένος
 ακατάπαυστα ερωτικό
 στα κόκκινα , πλέον λερωμένα της φτερά .

 Ανθίζει και μοσχοβολάει
 ντροπή
          απουσία
                     δειλία
  δεν έσπασα τη παγερή σιωπή
  παρότι
  άξιζες
  κάθε αγνή , ευγενική και χρυσαφένια λέξη
  κάθε ευαγγέλιο προστυχιάς

  Όμως , όμως κι όμως...

  Της γλώσσας το κοπίδι μάτωσε τη θέληση της έλξης !

  Ποιά χείλη γεύονται του αιδοίου σου , το νέκταρ ;
  Ποιά άκρα ψηλαφίζουνε της ηδονής τα μέλη ;
  Ποιός άνεμος οσφραίνεται της κόμης σου , τη πλέξη ;
  Ποιές λέξεις σου χαρίσανε οι πιότεροι εραστές σου ;

  Ας μείνει απόψε ο ουρανός
                                             μόνος δίχως παρέα ! "